Της Λίτσας Πλαγιανού*
Ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας για μια ακόμη φορά επέλεξε για τους φίλους και τα μέλη του μια όμορφη και ευχάριστη διαδρομή στην ευρύτερη περιοχή του όρους Καλάθι. Το πρωί της Κυριακής γύρω στις οκτώ και κάτι, ξεκινήσαμε από τα γραφεία του Συλλόγου με…
χαρούμενη διάθεση και με σύμμαχο μας την ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Αφετηρία μας ο οικισμός της Άνω Βέργας ή «Σέλιτσας». Το χωριό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στην ανατολική πλαγιά του όρους Καλάθι σε ύψος 700 μ. και προσφέρει στον επισκέπτη απίστευτη πανοραμική θέα προς το Μεσσηνιακό κόλπο, την Καλαμάτα και σ` όλο το Μεσσηνιακό κάμπο. Η ατμόσφαιρα του μικρού γραφικού οικισμού είναι καθαρά χωριάτικη και μέσα στην ησυχία του πρωινού φαίνεται σα να ζει σ` ένα δικό του παραμύθι, με τον όμορφο και ήρεμο εκείνο τρόπο που τόσο ονειρεύονται οι κάτοικοι της πόλης. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στην είσοδο του χωριού, και αυτή τη φορά πήραμε μια άλλη διαδρομή προς τα δεξιά κι όχι την κλασσική προς τα αριστερά. Ήμασταν συνολικά 29 άτομα. Στην αρχή δυσκολευτήκαμε να βρούμε το μονοπάτι, γιατί έχει κλείσει από αγκαθωτούς αγριόθαμνους. Δεν χρειάστηκε όμως και πολύ για να το βρούμε, είναι ένα παλιό λιθόστρωτο μονοπάτι σε αρκετά καλή κατάσταση, που σε κάποια σημεία είναι κακοτράχαλο και γίνεται στενό και απότομο. (Αλήθεια πόσοι και πόσοι δε διάβηκαν αυτό το μονοπάτι, αφού ήταν το μοναδικό που εξυπηρετούσε τους κατοίκους των γύρω χωριών;). Περπατούσαμε μέσα στο πράσινο με θέα την καταγάλανη θάλασσα (και φανταστείτε ότι πριν μιάμιση ώρα είμαστε ακόμα στο σπίτι μας) και σε λίγο φτάσαμε στη θέση «Αέρας», όπου κι από κει η θέα είναι ακόμα πιο μαγευτική, αφού βλέπουμε καθαρά προς Πύλο, Κορώνη, Μεθώνη και στο βάθος το Βενέτικο.
Το πράσινο και το βαθύ γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας δίνουν στο τοπίο μια ξεχωριστή ομορφιά. Από κει και μετά όμως το μονοπάτι περνάει ανάμεσα σε βράχους και κλαδιά που μας κρύβουν τη θέα. Ανηφορίζοντας για λίγη ώρα φτάσαμε (στη βαθιά λάκα) σ’ ένα πανέμορφο οροπέδιο περιτριγυρισμένο από βουνοκορφές, όπου το πράσινο οργιάζει με λίγες πινελιές κίτρινου και λευκού, που χαρίζουν οι φλόμοι και οι μαργαρίτες, ένα από τα πιο κοινά αγριολούλουδα της Ελλάδας που ομορφαίνουν κάθε άνοιξη τους αγρούς. Το ανθισμένο ανοιξιάτικο τοπίο ήταν πηγή χαράς για όλους μας και δε μπορούσαμε να μην μείνουμε για λίγες στιγμές ξεκούρασης κάτω απ τη λιακάδα. Λίγο πιο πέρα ένα μεγάλο κοπάδι από γιδοπρόβατα βόσκουν αμέριμνα απολαμβάνοντας κι αυτά τις ομορφιές της φύσης, το καθένα με το δικό του τρόπο.
Στ’ αριστερά μας έχει παράκαμψη για τον Αι Λία και δεξιά μας για το χωριό Αλτομυρά. Εμείς πήγαμε ευθεία κι αρχίσαμε μια ήπια ανηφορική πορεία ανάμεσα από πεζούλες, μπήκαμε στο μονοπάτι που κατευθύνεται προς στο χωριό Πηγάδια. Μετά το πρώτο μισάωρο περπατούσαμε μέσα σε πυκνό ελατόδασος, τόσο πυκνό που κάποιες στιγμές οι ακτίνες του ήλιου δεν έφταναν το μονοπάτι, το οποίο αρκετές φορές χάναμε, αφού δεν είναι σηματοδοτημένο και περνάγαμε μέσα από καταπράσινες εγκαταλειμμένες πεζούλες.
Για καλή μας τύχη όμως συναντήσαμε μια τσοπάνα, την κυρά Πότα, η οποία και μας οδήγησε στον προορισμό μας ύστερα από αρκετή ώρα περιπλάνησης μέσα στο πανέμορφο δάσος. Φτάσαμε σ ένα πλάτωμα στην άκρη ενός γκρεμού με μεγάλο βάθος, γι αυτό και ονομάζεται «Βαθύ». Εκεί ανακαλύψαμε το πιο όμορφο σημείο. Μπροστά μας απλώνεται ένα πυκνό καταπράσινο δάσος από πανύψηλα έλατα που οι κορυφές τους ανεβαίνουν ως την αρχή του γκρεμού και στο βάθος ορθώνονται επιβλητικά οι χιονισμένες κορυφές του Ταϋγέτου. Περπατήσαμε λίγο ακόμα και βγήκαμε στο χωματόδρομο που θα μπορούσε κανείς να έρθει με το αυτοκίνητο από τα Πηγάδια. Μας ξενάγησε η κυρά Πότα στην καλύβα της και στο μαντρί της κι αφού ακολούθησε λίγη ώρα χαλάρωσης και ξεκούρασης πήραμε το δρόμο της επιστροφής απ το ίδιο μονοπάτι.
(Συμπέρασμα: η επαφή μας με τη φύση συντελεί στην αλλαγή παραστάσεων και μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία).
*μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας
Πηγή : kalamata journal
