Υπήρξε ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της Εράνης Φιλιατρών κατά τη δεκαετία του 1980. Δεκάρι από τα ταχύτερα με μπαλιά ακριβείας και το κεφάλι πάντα ψηλά. Ηταν όμως και δουλευταράς. Παρότι μαθητής στο Γυμνάσιο, φρόντιζε να βοηθά τους γονείς του που διέθεταν ένα από τα πιο κλασικά καφενεία στην πλατεία της φιλιατρινής πολιτείας, εκεί που ήταν και ο σταθμός των ΚΤΕΛ. Οι συμμαθητές του μπαίναμε κατά διαστήματα στην κουζίνα όπου αφέντρα ήταν η μητέρα του η κυρα-Πόπη, αφού ο πατέρας του ο κυρ-Γιάννης συνήθως σέρβιρε τον κόσμο. Βρίσκαμε λοιπόν τότε ευκαιρία και βάζαμε στις τσέπες μας μια χούφτα κεφτεδάκια, από τα πιο ωραία μεζεκλίκια του καφενείου. Ο Γιώργος Κωτσάκης, το παιδί με την καλή καρδιά και το χαμόγελο στο στόμα, έκρυβε μέσα του ένα όνειρο. Μετά από πολλά χρόνια στην Αθήνα και αφού έκανε οικογένεια, παιδιά και βγήκε στη σύνταξη, το υλοποίησε: Στην πλατεία Λακωνίας 44, δίπλα από το μετρό της Πανόρμου, δημιούργησε το δικό του παραδοσιακό καφενείο με τίτλο "Οπως Παλιά…".
Με μπίρα, ούζο, τσίπουρο, κρασί και μεζεδάκια της παρέας, οι θαμώνες ξαναζούν στιγμές από τα παλιά σαν να μην έφυγε ποτέ ο χρόνος. Γι' αυτό και αν τυχόν βρεθείς μόνος σου, η διπλανή παρέα θα σου μιλήσει, θα σε κεράσει, θα επικοινωνήσει μαζί σου, θα γίνεις ένα με όλο το μαγαζί. Κι ενώ ένα τέτοιο καφενείο θα περίμενε κανείς να προσελκύει κατά κανόνα μεγάλες ηλικίες, η νεολαία το έχει κάνει στέκι της. Αιτία τα τρία νέα παιδιά του Γιώργου και της Καίτης Κωτσάκη, που είναι αγαπητά στην περιοχή και δέχονται καθημερινά τους φίλους τους.
Τα Σαββατόβραδα το μπουζουκάκι κάποιου δεξιοτέχνη μουσικού παίζει νοσταλγικά τραγούδια, μια ανάσα από τους θαμώνες, και το κέφι παίρνει φωτιά.
Λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια μιλήσαμε με τον παλιό ποδοσφαιριστή της Εράνης και μας είπε:
"Ο τίτλος που βάλαμε "Οπως παλιά…"σημαίνει αυτό ακριβώς. Το καφενείο με τα μαρμάρινα τραπεζάκια, τις ψάθινες καρέκλες τη μυρωδιά του καφέ, του ούζου και της τηγανητής πατάτας. Ολα όσα ο σύγχρονος και αγχώδης τρόπος ζωής μάς έκανε να ξεχάσουμε. Βοηθά το γεγονός ότι είμαστε γωνία και πλατεία και μας ξέρουν όλοι. Από το πρωί αρχίζουν οι φίλοι μας να έρχονται. Αλλοτε για καφέ, τσάι του βουνού, φασκόμηλο, ελληνικό, εσπρέσο, κι αργότερα τσιπουράκι, παστό, καγιανά με φέτα και ντομάτα ολόφρεσκα, και άλλα ορεκτικά. Επειδή δίπλα μας είναι πολλά μπαρ, θέατρα, κινηματογράφοι, καφετέριες - ένα τέτοιο μαγαζί έλειπε από την Πανόρμου και πιστεύω ότι η επιλογή μας ήταν η καλύτερη. Στην πλατεία Πανόρμου και στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας μένουν πολλοί Μεσσήνιοι και περνούν τακτικά από το μαγαζί μας.
Ομως θέλω να τονίσω πως πριν το φτιάξουμε, μαζί με τη γυναίκα μου σκεφτήκαμε την οικονομική κρίση και αποφασίσαμε να στηρίξουμε τον κόσμο για να μας στηρίξει κι αυτός. Ερχονται δυο φίλοι και με ένα δεκάρικο φεύγουν χορτασμένοι, πιωμένοι και, το σπουδαιότερο, με κέφι".
Ο Χρήστος από τη Νέδα, καθώς πίνει την μπίρα του, μας λέει με καμάρι: "Πάω και σ' άλλα μαγαζιά στην περιοχή, αλλά στο Γιώργο έρχομαι γιατί είναι συμπατριώτης μου Μεσσήνιος και γιατί δεν έχει πιάτο με μεζέ παραπάνω από 3 ευρώ. Ξέρεις τι είναι να πίνεις το ποτό σου με πλούσιο μεζέ και να μη χρειάζεται να φας στο σπίτι σου μετά; Σήμερα που οι Ελληνες έχουμε πέσει στην ανεργία, τέτοια μαγαζιά χρειαζόμαστε, να μιλάμε, να γινόμαστε μια παρέα και να μην ξοδευόμαστε. Ερχομαι με ένα φίλο μου και βγαίνω ασπροπρόσωπος. Τα καφενεία τα σημερινά έχουν μέσα Ιντερνετ, βάζουν ξένα θορυβώδη τραγούδια και είναι γεμάτα πολυθρόνες. Εδώ το μυαλό μου γυρίζει πίσω, ξαναζώ στιγμές από το παρελθόν, και το βασικότερο είναι πως και χωρίς παρέα, θα έρθει η διπλανή συντροφιά και θα πούμε δυο κουβέντες. Και οι νέοι που μπαίνουν εδώ μέσα και οι κύριοι με την ηλικία τη σεβάσμια, όλοι σεβόμαστε το χώρο και τον τιμούμε, γιατί μας σέβεται και το ίδιο το καφενείο. Κουραστήκαμε από τις αρπαχτές, θέλουμε ζεστασιά και επικοινωνία. Αυτό είναι που σήμερα μας λείπει. Αλλά και τα χρώματα που η Καίτη, η γυναίκα του Γιώργου έχει επιλέξει, δίνουν μια νότα αισιοδοξίας και ομορφιάς".
Με τα τελευταία λόγια του Χρήστου, ο Γιώργος αλλάζει το δίσκο κι ακούγεται η αξέχαστη φωνή του Μητροπάνου να λέει: "Θες δεν θες απόψε θα 'ρθω μέσα στη ζωή σου". Η πόρτα ανοίγει, μπαίνει μια δόση κρύου απέξω, αλλά η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται αμέσως σαν ακούγεται η γνώριμη φωνή "γεια σας λεβέντες μου" του ηθοποιού Βασίλη Κολοβού, που με τη Φιλιατρινή γυναίκα του Γεωργία και τους συνεργάτες του από την παράσταση "Το Φως που Πάντα Καίει" -του Κώστα Βάρναλη που παίζεται στο "Θέατρο της Ημέρας" με επιτυχία- δίνει μια ευχάριστη καλλιτεχνική νότα στον καφενέ του Γιώργου Κωτσάκη.
"Οπως Παλιά…"
Πλατεία Λακωνίας 44, Αμπελόκηποι
Τηλ.: 210 6996033
[Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου]
Πηγή : filiatrablog
